Ερωτικό

Ι.

Θα αρχίσω με ένα τραγούδι
Που κανείς δεν το χει ακούσει ή διαβάσει
Ούτε το μικρό κυκλάμινο που στους βράχους φυτρώνει
Ούτε η πεταλούδα που στα λουλούδια αναπαύεται
Ούτε οι κορφές οι απόμερες του Ολύμπου και της Όσσας.

Είναι η ψυχή μου που πάλλεται
Στα όρια του μυστικού του διάφανου νερού
Εκεί στα γαλάζια βάθη του Αιγαίου
Ή στις απόκρημνες πλαγιές της Κρήτης.

Έτσι πλέκουν οι ήχοι της θύμησής σου
Που το μυαλό αδυνατεί να υπολογίσει
Μια μελωδία σε ένα andante con brio
Που θα ζήλευαν οι μουσικοί και οι συνθέτες

ΙΙ.

Σίμωσαν οι φωνές που έκρυψα
Στα πιο κρυφά μου όνειρα
Γιατί ο χρόνος τελείωσε και έφτασε η ώρα
Να ακουστεί από τα χείλη η επιθυμία
Και ας θλίβεται η Αλήθεια με όλες τις κόρες της.
Μιλώ για σένα και για μένα
Με όλες τις λέξεις που η αγάπη απαιτεί
Η αγάπη όπως αρμόζει στους ανθρώπους
Όπως ταιριάζει στο χρώμα της ψυχής μου.
Έπαψαν οι σκιές να με βασανίζουν
Όπως λύγισαν τα πεύκα ένα καυτό Ιουλιάτικο μεσημέρι
Αλλά τα βράχια άντεξαν
Στο πέρασμα του Χρόνου.

Αγάπη που να ξεχύνεται, μοναδική αγάπη
όπως το ορμητικό ποτάμι μετά απ' τη καταιγίδα
όπως η λάβα που ξεπηδά από το μανιασμένο ηφαίστειο
όπως ο άνεμος στου Αιγαίου τα νησιά
και ψάχνει περάσματα στο λευκό και στο γαλάζιο.

ΙΙΙ.

Έτσι είναι η αγάπη που νιώθω για σένα που,
Να ζητάς το νερό και να γίνομαι ωκεανός
Να ζητάς τη φωτιά και να γίνομαι ηφαίστειο
Να ζητάς τη σπίθα και να γίνομαι κεραυνός
Να ζητάς τον αέρα και να γίνομαι τυφώνας.

Να σ' αγαπώ τόσο ώστε,
Όταν εσύ πίνεις εγώ να ξεδιψώ
Όταν εσύ τρως εγώ να χορταίνω
Όταν εσύ ξαπλώνεις εγώ να ξεκουράζομαι
Όταν εσύ κοιμάσαι εγώ να ονειρεύομαι
Για μας.

Αγάπη μία και μοναδική
Σαν το τετράφυλλο τριφύλλι στους κάμπους της Θεσσαλίας
Σαν το νερό της αθανασίας
Σαν το νέκταρ και την αμβροσία των θεών.

Να νιώθω εσένα όπως ο αέρας τα σύννεφα
Να νιώθω τους παλμούς σου όπως το νερό τα κύματα
Να νιώθω την ανάσα σου και να δροσίζομαι
Να νιώθω τα δάκρυά σου και να ξεδιψώ.

ΙV.

Σαν από μύθο που φωλιάζει στη σκέψη
Ενός Ορφέα που την Ευριδίκη αναζητά
Η αίσθηση του γλυκού και του πικρού
Που αφήνει το πέρασμα του αρώματός σου.

Έτσι θυμάμαι τα μάτια σου
Όπως τότε που με κοίταξαν στα σκοτεινά
Σαν μια ηχωδία που ανέμελα περιδιαβαίνει
Τη λογική και τους νόμους της.

Ζεις και νιώθω την παρουσία σου
Αν και μακριά όμως τόσο κοντά
Όπως το νερό που γλιστρά
Πάνω σε ένα τριαντάφυλλο του Απρίλη

Να προφέρω το όνομά σου
Ψιθυριστά σαν από κάποιο ψαλτήρι
Ζητώντας τη λύτρωση από όλα
Που έπαψαν να με συγκινούν.

Ω, αλήθεια πόσο ακριβά κοστίζει
Το βλέμμα σου να θυμάμαι
Που να γυρίζω από παντού
Και όμως να μην ξεφεύγω;

Ζητάω αυτό το ελάχιστο
Που όμως είναι το Α και το Ω
Το αλφαβητάρι του μικρού παιδιού
Και οι παραισθήσεις ενός τρελού.

V.

Aν γράφω για σένα
Είναι γιατί θέλω να έρθεις κοντά μου
Που δε θέλω τίποτα να δω ή να ακούσω
Παρά μόνο τον ήχο
Που κάνει ο άνεμος καθώς σου χαϊδεύει τα μαλλιά
Που κάνει η ελάχιστή σου αναπνοή.
Έτσι μετρώ για σένα την αγάπη
Όπως η άμμος σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί
Όπως το ελάχιστο θρόισμα των φύλλων
Όπως η κάθε αχτίδα μιας φεγγαρόλουστης
Αυγουστιάτικης νύχτας.

Και αν πάλι σταματώ να γράφω
Είναι γιατί ταξιδεύω
Στο μονοπάτι που χάραξες εσύ
Πάνω από καταρράκτες και γκρεμούς
Που τίποτα να μη φυτρώνει
Παρά μόνο απόμερα ένα λουλούδι
Της αγάπης μας.
Έτσι που τίποτα πια να μη σκέφτομαι
Παρά μόνο τους ήχους και τις αισθήσεις
Μόνο τις ώρες που αντίστροφα κυλούν
Μόνο τα δάκρυα
Και τις απουσίες.

VI.

Κοιτάω στο άπειρο
Εκεί στη θάλασσα που ανταριάζει
Στα νησιά σκοντάφτοντας των ανέμων
Κοιτάζω το νερό το κύμα
Το βυθό που χάνεται στο γαλάζιο και στο πράσινο.
Έτσι σε σκέφτομαι φυσικά
όπως το ρολόι κυλάει δεξιόστροφα
και η σκέψη πνίγεται κάπου εκεί
στην ομίχλη, στο πέρασμα του δελφινιού
Στον αέρα που φύσηξε εφτά
Και εφτά φορές τον αρνήθηκες
Στο κύμα που έβρεξε το σώμα σου
Και συ δεν τίναξες το αλάτι.
Κοιτάω λοιπόν προς τα δυτικά
Και σκέφτομαι εσένα και εμένα
Με τρόπο φυσικό, αγνό, ανεπηρέαστο
Όπως πρέπει και όπως εγώ θέλω.


VII.

Για σένα,
Έχω φυλάξει τις πιο κρυφές μου σκέψεις
Της αυγής τη δροσοσταλίδα
Και του γλυκοχαράματος τους ψιθύρους.

Για σένα έχω κρατήσει
Τις λέξεις που έχω πιότερο αγαπήσει
Το δάκρυ του Χριστού στο κήπο της Γεσθημανή
Και το λουλούδι της μυγδαλιάς που πρωτάνθισε στο χειμώνα.

Για σένα έχω ψιθυρίσει
Στα σύννεφα που τις βουνοκορφές σκεπάζουν
Στις εικόνες των Αγίων σε κάποιο νησιώτικο ξωκλήσσι
Στις φυλλωσιές των πεύκων μιας απόμερης παραλίας.

Για σένα επειδή σ' αγαπώ
επειδή εσύ είσαι ένα μαζί μου
και γω ένα με σένα!