Παραμένω, έτσι, ένας ιδιώτης απαρηγόρητος που δεν καταφέρνει να ανήκει πουθενά, σε καμία κοινότητα,ούτε καν των ποιητών....

(Οδ. Ελύτης, Τα δημόσια και τα ιδιωτικά)

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010


Ι. ΜΠΑΤΗΣ


ΛΑΛΟΣ ΠΑΝΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ
ΑΕΙ ΠΕΡΙΛΑΜΠΡΟΣ, ΝΥΝ ΕΠΙΠΟΛΗΣ AΓΓΙΖΕΙ

Σκληρές οι μέρες που περιδιαβαίνουν
που όσο και αν το θες να αγγίξεις, σου κόβεται το χέρι
Τρεις στους χτύπους της καρδιάς ματώνει το ρόδο
από τον κήπο της Εδέμ. Και πάλι αν αναζητήσεις
ένα γράμμα από το αλφαβητάρι της ζωής
καλύτερα να ξεκινήσεις προς το άπειρο
να φωνάξεις "Εύρηκα" μέσα στην έρημο των ψυχών μας.

Πέθαναν οι θεοί και στα απομεινάρια του θρόνου τους
ένας αετός τρέφεται με τα βιβλία που άφησαν.

Η σκέψη έχει τη δική της ουσία από άτομα και μόρια
που οι χημικοί αδυνατούν να καταλάβουν. Γοργά φεύγει,
γοργά και έρχεται.

Ξύπνα! Ήρθε η ώρα να φύγεις μακριά από εδώ.

Κάνοντας λάθη συνειδητοποιείς πως το ελάχιστο που έχεις να προσφέρεις
συνάμα είναι και το μέγιστο του "ευ" και του "δει".

Ο Αύγουστος ξέχασε τα σταφύλια του στο καλάθι μου,
αλλά πήρε τα φεγγάρια του μαζί με τα ηλιοκαμένα κορίτσια
και τα θαλασσινά παιχνιδίσματά τους.

Ω πόσο εύκολο θα ‘ταν αν μαζεύαμε κομμάτι κομμάτι τα θραύσματα
μιας ιουλιάτικης μέρας μαζί με το μπλε του Αιγαίου και τα κλείναμε
σε ένα συρτάρι για το χειμώνα.

Εύηχα τα κύματα μου ακούγονται όταν στους περίδρομους των μαιάνδρων
συναντάνε το σώμα του Ίκαρου και παιχνιδίζουν με τα φτερά του.

Εφτά φορές με αρνήθηκες. Γιατί;

Ανάδρομα τα γράμματα βγαίνουν από τα δάκτυλα ενός μεθυσμένου
που παραπατά σε ξένους κήπους ευωδιάζοντας του Μάρτη τις αντιφάσεις.
Ξένος στη δική σου γη, άγγελος δυσάρεστων αναμνήσεων αναμοχλεύεις μια αέναη εν μέσω παραδόξων παρουσία που σημαδεύει τον χάρτη της τσέπης σου.

Και η λύπη σφουγγίζει το μέλι από τους καρπούς της ηδονής.

Χτύπα στην πόρτα δυνατά, κάποιος θα βρεθεί να σου ανοίξει.

Οι λέξεις έχουν τη δική τους δύναμη. Ξεθωριάζουν τα μελάνια αλλά χαράζουν το δρόμο προς το Ευ και το Καλό. Και μέσα από την παρουσία τους διαπομπεύουν το Διόνυσο και τους πιστούς του.

Ταξίδι ξεκινάς αλλά ποτέ δεν περνάς από τη χώρα των Λωτοφάγων, τρέχει αίμα από τη όγδοη πληγή αλλά ποτέ δεν θα στάξει σε χώμα λευκό.

Αγάπη, ω αγάπη! Τι δύσκολο που είναι κανείς να σε καταλάβει. Πως ξεκινάς από το μηδέν για να φτάσεις ξανά στο μηδέν. Εκ του μηδενός τι αν γίγνεται;

Πύρινα μάρμαρα του Διός.

Ξέρω μονάχα λίγα πράγματα να σου πω, έτσι στα γρήγορα:
- Κάθε μέρα μετράς τις ώρες μέχρι να έρθει η επόμενη. Και όταν έρθει η επόμενη αναπολείς την χτεσινή.
- Κάθε γιορτή είναι ένα πάντρεμα της φωτιάς με το νερό. Σβήνει με λευκό το μαύρο και ανακατεύει την ώχρα στου αγνώστου τις προεκτάσεις.
- Κάθε ήχος αναλύεται σε μικρότατες αρμονικές που κάθε μια έχει τη δική της υπόσταση. Εσύ απολαμβάνεις το σύνολο και γεύεσαι το νέκταρ από δανεισμένη κούπα.

Να γεύεσαι την κάθε ουσία όταν συμφωνεί με την αίσθηση του γλυκού για σένα χωρίς να χάνεις το πικρό και το αλμυρό.

Περπατάω σε πέτρινο μονοπάτι και το φθινόπωρο μου μυρίζει φωτιά. Προσκυνά η Φύση στο βωμό του Κάτω Κόσμου μαζί με παρανάλωμα βροχής και ανάσες Αιόλου. Σε κάθε ελάχιστη κίνηση αντιγράφω τη ροή της ενέργειας στο "όλο" και από το "μερικό" αναζητώ τη μοναδική δόνηση που κάνει η πέτρα καθώς πέφτει σε μια ατάραχη λίμνη. Αυτό τον ήχο αν μπορέσεις να τον ακούσεις να είσαι ευτυχισμένος που υπάρχεις. Αν νιώσεις και τη δόνηση τίναξε τα ρούχα σου και πέσε γυμνός στη θάλασσα.

Χρυσόδρομες οι σκέψεις στροβιλίζονται στα κείμενα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αναζητώντας να πετάξουν μακριά μέσα από τις μελωδίες του Γρηγοριανού Μέλους σε κάποιον αρχαιό παιάνα, ίσως και πιο μακρυά.

Τραγουδάει ο Μάης με τις νύφες των λουλουδιών, κινάει τα κύματα ανεμοποίκιλτα με ευεπίφορους διάσκελους βηματισμούς που αντικεντούν του Ηλίου τις αντανακλάσεις.

Κάθε αιγιοπελαγίτικο νησί
ένα βήμα του κραταιού Τάνταλου.

Ακουμπάνε οι βουνοκορφές τα πέπλα των θεών.

Αφρός κυμάτων, δελφίνι γοργόδρομος μηνύτωρ
αγγέλει το άκουσμα μιας νέας ημέρας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου