Προχτές ήταν η τελευταία φορά που φιληθήκαμε, εκεί στο στενό μονοπάτι που σε πρωτο συνάντησα. Η σκέψη μου με σκοτώνει αυτή τη στιγμή της νύχτας. Νιώθω τη ψυχή μου να φεύγει, το μυαλό μου να σαλεύει. Περπατάω μονάχος στην άδεια και έρημη πλατεία, ακούω μόνο το μονότονο ήχο της σιωπής, της πολιτείας που ετοιμάζεται για μία ακόμη ημέρα ώσπου να δύσει ξανά ο ήλιος και να ανατείλει. Έτσι ήταν και αυτό που είχαμε μεταξύ μας. Ανέτειλε από το πουθενά, και στη συνέχεια έδυσε χωρίς να αγγίξει τις ψυχές μας, χωρίς να αναρωτηθούμε γιατί και πως. Έτσι απλά, μία μέρα αποφασίσαμε και τελειώσαμε. Αλλά και αν υπήρχε κάτι, αυτό το ποδοπάτησε το άγχος, τα νεύρα αυτά που θα μας βασανίζουν όσο ακολουθούμε αυτό τον κύκλο.
Η σκέψη αυτή μόνο με κάνει να τρελαίνομαι. Ίσως γεννήθηκα σε λάθος εποχή, ίσως οι ρυθμοί που μας επιβάλλει η καθημερινότητα είναι απλώς η δόση μας για να συνεχίζουμε σε αυτό το ατελείωτο Νιρβάνα που βρισκόμαστε. Στο πουθενά! Σε ένα αδιέξοδο που η ζωή μας συνάντησε και εκεί δεν αναρωτηθήκαμε τι υπάρχει πίσω από τον τοίχο. Ίσως η σκέψη μου να έχει σαλέψει, ίσως να φταίει και η νύχτα. Τη μέρα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.
Πάλι στον ίδιο το ρυθμό, θα σηκωθείς τα χαράματα , θα πιεις τον πικρό καφέ και θα βλαστημήσεις πάλι οδηγώντας στο δρόμο για τη δουλειά. Θα γυρίσεις στη ώρα σου να φας και θα πέσεις κουρασμένη στο κρεβάτι Και να είσαι και τυχερή που μπορεί να βρεις και κάποιον τυχαίο να ικανοποιήσετε και αυτό το τελευταίο που και τα ζώα το κάνουν. Νύχτα έπεσε…