Παραμένω, έτσι, ένας ιδιώτης απαρηγόρητος που δεν καταφέρνει να ανήκει πουθενά, σε καμία κοινότητα,ούτε καν των ποιητών....

(Οδ. Ελύτης, Τα δημόσια και τα ιδιωτικά)

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015

Το χαμόγελο της Τζοκόντα








Αινίγματα κρυμμένα στις γραμμές του προσώπου σου,
Μυστικό ή πλάνη; - Κανείς δεν ξέρει!
Με θωρείς στο ημίφως,
Στα μάτια σου αντανακλά το χάος της κοσμογονίας.

Σα το χαμόγελο της Τζοκόντα,
Γλυκιά προσμονή, ελπίδα, σκέψη κρυφή
η ελπίδα της δημιουργίας, η προσμονή του νέου
ένας δρόμος για τον διαβάτη του χρόνου.

Στο πινέλο του Δημιουργού προσκύνημα
η γλυκειά σου μορφή- ω Δέσποινα των Στεναγμών μου
τα χρώματά σου πλέκονται στα όνειρα
στο βάθος του ορίζοντα χάνεται η μορφή σου.

Με βλέμμα αινιγματικό και άφατο,
γίνεσαι αέρας, φως και πνοή
χαϊδεύεις της σκέψης τα πιο σκοτεινά σημεία
ξυπνάς κάθε κρυμμένη επιθυμία...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου