Παραμένω, έτσι, ένας ιδιώτης απαρηγόρητος που δεν καταφέρνει να ανήκει πουθενά, σε καμία κοινότητα,ούτε καν των ποιητών....

(Οδ. Ελύτης, Τα δημόσια και τα ιδιωτικά)

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014






Σαν από όνειρο σε θυμάμαι,
από το χέρι να με πιάνεις και να με οδηγείς,
πάνω από τις άπατες βουνοκορφές της Πίνδου
τις χιονισμένες πλαγιές του Ολύμπου και της Όσσας

Κάτω από ένα γαλάζιο ουρανό
και έναν ήλιο περίλαμπρο να μας λούζει,
από ψηλά να ατενίζεις το κάμπο της Θεσσαλίας
και να με ταξιδεύεις με την όστρια

Σε έχω ονειρευτεί να με παρασέρνεις,
πάνω από τις πλαγιές μανιασμένων ηφαιστείων
τις ξερολιθιές των Κυκλάδων
και τα αφρισμένα κύματα του Αιγαίου

Με το βλέμμα να δίνει υποσχέσεις,
Μάνα, αδερφή, σύζυγος όλα σε ένα
Και με λαλιά σαν των σειρήνων
Που ψάχνουν απεγνωσμένα τον Οδυσσέα

Μα ήταν μόνο ένα όνειρο,
Τώρα κείσαι νεκρή
Και πάνω σου περιφέρεται η Δόξα περίλυπη
Χωρίς στεφάνι, σιωπηλή....